De taal van zware overspannenheid

Ik schrik van de inhoud van jouw mailbericht aan mij.

Dit is de taal van zware overspannenheid.

En vanuit jouw persoonlijkheidsstructuur deal je dan niet met verlies van competentie en ga je juist door, moet je van jezelf door. 

Baal je van het feit dat het niet gaat zoals je weet dat het kan gaan vanuit de perfectiegraad die jij voor jezelf stelt? Dwing je jezelf om alle verantwoordelijkheid te nemen om hier uit te komen? Heb je schema’s gemaakt, ook eentje om bewust te ontspannen. Het zou zo maar kunnen, want het past bij wie jij bent.

Terwijl je de energie niet hebt.

En dus zit je in een spiraal de stresskelder in.

 

Je dealt niet met angst lees ik. 

Je bent bang voor de kritiek die er mogelijk komt. 

Je ervaart onzekerheid. Dat men jouw werk niet waardeert, dat men het niet eens is met jouw overtuigingen t.a.v. het werk, dat je er niet genoeg kunt zijn voor de mensen die belangrijk voor je zijn.  

En die angst overvleugel je door jezelf de eis te stellen om daar alles aan te doen en nog meer toewijding in werk, ontspanning en contact te zoeken. 

Terwijl je de energie niet hebt. 

Weer een spiraal de stresskelder in.

 

Je voelt je niet gezien op je werk, je bent niet tevreden over jezelf. 

Je voelt dat je faalt op het werk, als ouder, als partner, als … etc.. 

En je doet nog meer je best om de erkenning wel te krijgen door rekening te houden met de ander, af te stemmen op wat de ander wil en vraagt. Door er voor de ander te zijn. Om de bevestiging te krijgen dat jij wel okay bent.

Terwijl je de energie niet hebt. 

Ook dit is een spiraal de stresskelder in.

 

Weet dat het niet competenter moet, niet nog meer toegewijd en dat je niet nog sterker moet willen zijn. 

Je hebt de energie niet. Je vraagt teveel van jezelf. 

Dit is een doodlopende weg. Zo kom je hier nooit uit. En ergens weet je dit ook.

Maar ziek melden is geen optie zeg je.

 

Het is misschien heel hard om te lezen en toch zeg ik het je, vanuit betrokkenheid, zorg en mijn expertise: je bent het wel. Ziek. Goed ziek. 

Je bent het voorbeeld van een keiharde werker en een liefdevol persoon, die vanuit betrokkenheid, toewijding, een groot verantwoordelijkheidsgevoel en er willen zijn voor anderen aan onderdoor gaat, omdat de balans tussen geven aan de ander en geven aan jezelf volledig verstoord is.

Alle signalen wijzen erop. Lees je eigen mail nog maar eens door.

 

Bij de opsomming van waar je last van hebt noem je de zaken die beschadigend voor je zijn.

Je realiseert je daarbij niet dat je steeds elementen benoemt die horen bij overspannenheid en burn-out. 

 

Je mist bezieling en innerlijke rust zeg je. Ja, dat klopt. Alles in jouw systeem staat op overleven. Alsof er continue een mammoet vlak voor je staat. 

 

Het is tijd, hoog tijd, om stil te staan. Bij jezelf. In jezelf. 

Niets moeten, wel van alles mogen, zoals een boek lezen wat je raakt, een gesprek dat je voedt, een plek in de natuur waar je op adem kan komen, iets doen waar jouw batterij van oplaadt en waar je al een poos geen tijd voor nam. Met een ander zijn waar je op kan leunen, die voor je zorgt op de manier die jij nodig hebt. 

 

En weet, dat als jij een patroon verandert, de buitenwereld met je meebeweegt en wel zodanig dat er dingen gebeuren die goed zijn voor jou (ook al voelt dat in het begin misschien niet altijd zo).

Zullen we er samen aan gaan werken? Want uit overspannenheid komen is keihard werken aan jezelf. Werken kun je. Dat is het probleem niet.

De grote vraag is: durf je het? 

Ik ben in de buurt.