De koek is op!

Te druk!!

“Ik heb het gewoon al te lang te druk. En dan komt mijn baas vanochtend langs en zegt ‘ie plompverloren dat mijn rapport voor de halfjaarlijkse vergadering een week eerder op de agenda komt van het werkoverleg.
Dat is volgende week al! Ik weet echt niet wanneer ik daar nog tijd voor moet vrijmaken. Ik heb een stapel dossiers liggen en ik werk nu al structureel over. “

Mijn cliënte voelt zich opgebrand. De wil om het werk te doen is er, maar de energie niet. Ze zegt teleurgesteld te zijn in haar leidinggevende en in een aantal van haar collega’s. Zien ze dan niet dat ze zich begraaft in haar werk, lunchpauzes overslaat en ’s ochtends er altijd al is voor dag en dauw??
Ze doet trouwens tegenwoordig alles zelf, want “als je het aan een ander vraagt, klopt het toch niet en kost het meer tijd om het weer recht te breien”.

Mijn cliënte heeft een hoge werkstandaard, ze is intelligent en wat ze niet weet, dat zoekt ze op en vraagt ze na. Ze is loyaal aan het bedrijf waar ze al 15 jaar werkt. Haar werk is altijd op orde, daar zorgt ze wel voor.
Maar de laatste tijd zit haar emmer te vol en wat er vanochtend gebeurde deed die emmer overlopen.

De eenzame strijd

“Volgens mij ben ik een eenzame strijd aan het vechten” zegt ze. “Niemand zegt ooit dat ze mijn werk waarderen. Complimenten over mijn stukken krijg ik ook nooit, terwijl ze altijd ongewijzigd door kunnen ‘naar boven’. “
“Af en toe denk ik dat mijn collega’s te dom zijn voor dit werk. Ze begrijpen nog steeds niet dat ze rekening moeten houden met de politiek die daarboven gedreven wordt. Het is zo frustrerend!”

“En weet je wat nog het ergste is, ik weet niet meer of ik ze kan vertrouwen.”
Mijn man zei laatst “moet je niet ander werk gaan zoeken, want volgens mij is bij jou de koek op.”
“Dat wil ik dus eigenlijk niet en trouwens, daar heb ik helemaal de energie niet voor.”

Mijn cliënte zit vast. De emmer loopt over. De koek is op. Op haar werk wordt voorbijgelopen aan haar harde werken, haar betrokkenheid en haar verantwoordelijkheidsgevoel.

Een donkere kelder

Klopt haar versie, is dit het hele verhaal?
Ik denk het niet. Er kan immers een groot verschil zijn tussen de situatie zoals die ervaren wordt vanuit stress en de situatie zoals die waarneembaar is vanaf een afstand zonder stress.

Als je vast zit, in de put, in de krochten van jouw persoonlijkheid, als de focus is vernauwd tot de berg werk voor je neus, dan is er geen ruimte meer voor een andere visie, een andere kijk op de situatie, een verruimende blik naar de mensen om je heen. Het is als in een kelder zonder ramen.

Daar verstar je, sla je af en toe om je heen met woorden en geef je alles van jezelf in de hoop dat jouw mening wordt gehoord, dat jouw harde werken wordt gezien en jouw loyaliteit wordt beloond met “zonder jou hadden we dit nooit voor elkaar gekregen” of “op jou kunnen we altijd vertrouwen” of “jouw stukken zijn van grote kwaliteit” of “we hoeven nooit op je te wachten, want je bent altijd op tijd en dat is zo plezierig.”

Waren die complimenten er maar. Dat zou zoveel schelen. Je zou weer de energie voelen om eruit te komen en ervoor te gaan.

Zelfmanagement

“Ja”, zei ze, “zo herkenbaar als je dit zegt. Dit zou echt werken.”
“En zou je dan meer gaan delegeren, vragen om ondersteuning, zeggen dat als er iets op je bordje wordt gelegd er iets anders af moet. Zou je een dag vrij nemen omdat er een bijzondere tentoonstelling is waar je heen wil….?”
“Hmm, totdat het rustig is op het werk, gaat dat niet”, zegt ze.
“Okay, zeg ik “dan hebben wij, denk ik, werk te doen samen. Wil je een kopje thee, met een koekje?”