Angst
Doodsbang was ik. Voor beren op de weg. Letterlijk!
De afgelopen weken was ik op vakantie in Canada met ‘mijn mannen’ en dat zijn mijn man en onze twee zonen en ik was bang; voor zwarte beren, voor Grizzly beren. Die lopen daar rond in de bossen, op de weg, voor de deur van cabins en lodges.
En door mijn angst voor wat er zou kunnen gaan gebeuren als …. werd ik er niet leuker op. Ik was knorrig tijdens het wandelen, ging op alle slakken zout leggen en liep als een haas om weer snel in ‘veilig’ gebied te zijn.
Op een gegeven moment was ik mezelf zo zat, dat ik me maar weer eens ging bedenken wat ik een cliënt nu zou vragen. En die vraag was: ‘waar ben je eigenlijk bang voor?’
Het antwoord kwam meteen en was simpel: Ik houd zo veel van die mannen van mij dat ik er niet aan moet denken dat er iets met hen gebeurt.
Dus ja, de angst was logisch. Maar, ook niet reëel en absoluut niet bevorderlijk voor een gezellige wandeling.
In de actie
Dus ging ik in de actie. En die actie was gericht op het constateren, accepteren en zo mogelijk wijzigen van mijn gedachten. Want een gedachte bepaalt immers het gevoel of de emotie. En ik wilde af van de gedachten die leidden tot het niet-reële angstgevoel.
Okay.
Ik mocht van mezelf denken aan beren en constateren dat ik ze liever niet tegen wilde komen.
Ik stond mezelf toe te gaan praten tijdens het wandelen als de angst naar boven kroop op die momenten dat we alleen waren in een groot dichtbegroeid afgelegen gebied. (Dat helpt om beren te laten weten dat je in de buurt bent waardoor ze afstand houden.)
Ik mocht mijn grenzen aangeven en vragen aan de mannen of ze dicht bij me bleven lopen.
Ik wilde niet meer in een angstgedachte blijven hangen en ging hem daarom openlijk delen. Als die angstgedachte niet wegging, moest ik mezelf gaan afleiden.
En ik mocht niet de 1% kans om een bear-encounter te hebben het fijne vakantiegevoel laten bederven.
En ’t was een klus. Verandering van gedachten, van patronen, jezelf afleiden, het is een klus.
Het is steeds weer focussen en oefenen, oefenen, oefenen.
En het is zo super, echt zo super, als het lukt!
Op een gegeven moment kon ik me meer ontspannen en genieten van het uitzicht, de frisse lucht, de gedeelde ervaring met degenen die me het meest lief zijn.
Geweldig!
En toen kwam er een beer op de weg, een moeder met achter haar twee kleintjes.
We waren op veilige afstand en we lieten de moeder de ruimte om haar pad te kiezen.
Ik kreeg er kippenvel van.
Het was een geweldige ervaring!!
Wat zijn jouw ‘beren op de weg’?
En welke angst, verwachting of behoefte zit daar bij jou achter?
Wat is er nodig om jouw gedachten en van daaruit jouw gevoelens helder te krijgen, ze vanuit compassie met jezelf beet te pakken en de gedachten zodanig te wijzigen dat je ontspant?
Misschien werkt het voor jou om het eens op te schrijven of om erover na te denken in de trein, tijdens een ‘wachtmoment’ of om het te delen met iemand.
Ik werd er in ieder geval een leuker mens van tijdens onze vakantie 🙂
Geef een reactie